LYON 23 NOVEMBER 2003

Op de 22e vertrok ik dan.. op weg naar Parijs, waar ik mijn nieuwe clubgenootjes zou ontmoeten en samen met hen naar Lyon zou gaan om mijn eerste wedstrijd in het "circuit nationale" van Frankrijk voor Aubervilliers te schermen.


De coach haalde me op van het station en toen ontmoette ik in sneltreinvaart 7 nieuwe ploeggenootjes. Het franse woordenboek kwam goed van pas! Al in de trein werd ik "in de familie" verwelkomd en bij aankomst in het hotel gingen we nog gezellig even door met de meidenpraat. Wat geweldig! Na al de jaren eenzaamheid was dit ineens heel wat anders! Na de gezamelijke maaltijd, die op zijn frans laat en gastronomisch genuttigd werd ging ik maar snel naar bed, want de volgende ochtend begonnen we alweer om 9 uur en ik had bovendien ook heel wat indrukken te verwerken!

Tijdens de wedstrijd ging het net zo door. Inmiddels hadden we een taal van Engels, gemengd met Frans en Duits ontwikkeld en in deze taal coachten we elkaar het toernooi door. Ineens werd de ranking na de poules belangrijk want ik moest liefst niet meteen een clubgenote tegenkomen. We konden drinken en eten halen zoveel we nodig hadden en i.p.v. te betalen het op de rekening zetten van "aubervilliers" (wat een nieuwe wereld gaat er open!) Tijdens een Frans toernooi, wat traditiegetrouw een uitputtingsslag is, kwam dit goed van pas!

Na de eerste poule stond ik vierde en in de tweede ronde was ik de beste. Uiteindelijk kwam ik als 2e op het tableau van 64 te staan en toen begon het natuurlijk pas "echt". Aubervilliers had, naast mij nog twee sterke dames in het toernooi en helaas had 1 van hen (Wassila Redouane) het niet zo goed gedaan, waardoor ik haar al in de achtste finale zou ontmoeten. Uitgerekend mijn kamergenootje. Dat was minder leuk. Het werd een harde pot, waarbij we allebei met kramp en uitputtingsverschijnselen te kampen kregen. Uiteindelijk wist ik te winnen met een nipte score van 13-12, na tijdsafloop: pfff. Het was precies hoe het moest zijn: niemand werd gecoacht en na afloop kwam Wassila naar me toe om te zeggen dat ik nu ook wel verder moest winnen! Samen met Olivier - de coach - hielpen zij me (de enige overgeblevene in de finale van 8) verder. Ik zat hardstikke kapot, maar mede dankzij hun steun en aanwijzingen kon ik een nieuw vaatje energie aanboren. Een andere teamgenote gaf me nog een snelle massage en ik kon er weer even tegenaan.


In de kwartfinale was de enige echte tegenstander de vermoeidheid, maar de score was duidelijk: 13-6 op tijd. In de halve finale ontmoette ik de Amerikaanse kampioene Zimmermann, die ik met 15-10 bedwong en in de finale werd mijn tegenstandster de Franse Maitrejean. Nog nooit eerder had ik van haar verloren, maar ook had ik nog nooit eerder een Franse wedstrijd op mijn naam geschreven. Tot halverwege was de partij erg spannend maar aan het eind kon ik het naar mijn hand zetten en won nog redelijk ruim met 15-9. Hoera! Voor het eerst had ik gewonnen, niet alleen de wedstrijd, maar ook van de spoken van het afgelopen moeilijke seizoen en van mijn krampen (die alleen maar waren toegenomen) en dat met zo'n geweldige nieuwe achterban!!

Na de overwinning bleek deze wederom van pas te komen, want de prijs was: 20 flessen wijn uit verschillende streken van Frankrijk!!! Ik gaf de beste fles aan coach Olivier Belnoue, maar de overige dozen droegen we gezamelijk naar de trein. Ik zal er dus nog wel een lange tijd plezier van hebben!!!

Nu is het maandag en ik ben een dagje vrij. Morgen zal ik mijn eerste training op de club hebben. Ik heb er zin in!


TRAINEN BIJ AUBERVILLIERS 24-29 NOVEMBER

Na de wedstrijd zondag, waren we natuurlijk maandag eerst een dagje vrij. Dinsdag kreeg ik ‘s middags mijn eerste les van Olivier. Het was wat ongewoon, maar gelukkig is de Franse stijl sowieso klassiek en die van mij ook. Bovendien wilde hij me les geven zoals ik gewend ben en dus kon ik de oefeningen ook zelf aangeven. In de loop van de week zouden we dan wel "onze" les gestalte gaan geven. Het was leuk en in ieder geval kon ik zo ook hier mijn techniek goed bijhouden.

's-Avonds volgde de eerste sessie sparren. Wat heerlijk! Alleen maar meisjes!! Er waren er zelfs zoveel dat ik niet eens met iedereen een keer heb kunnen trainen! Hardstikke goed voor mij dus.

Na afloop was er een kleine receptie georganiseerd (champagne!) ter ere van mijn komst en van mijn overwinning... De Fransen weten wel wat leven is hoor!

De rest van de week echter geen feestjes meer. Ik kan wel lekker en in een prettige sfeer trainen en dat is heel belangrijk. Vanavond en morgen nog twee keer trainen en dan naar huis.

Laat de Militaire Wereldspelen maar komen!!!