Nominatie !!!

In Leipzig schermde ik afgelopen weekend mijn 2e aangemelde nominatiewedstrijd voor de Spelen. Vorige week in Salzburg was het in mijn eerste poging ongelukkig afgelopen met een verliespartij in de sudden death tegen mijn clubgenootje Kati Varga uit Hongarije en ik was nu toch wel toe aan een beter resultaat.

Vooraf heb ik nog veel moeten werken -want een sporter moet ook eten- en ik had me voorgenomen deze wedstrijd niet te gestressed aan te gaan. Vanaf donderdag had ik 2 weken vakantie opgenomen zodat ik me in ieder geval voor 100% op de komende 3 wedstrijden (na Leipzig volgen grand prix-wedstrijden in Polen en Rusland) zou kunnen richten en voldoende uitgerust aan de wedstrijden kon meedoen.

Na een gezellige laatste training in Berlijn voelde ik me fit en klaar voor de eerste test. Dat gevoel bleef ook zaterdag bij de warming up. Alhoewel ik de poulewedstrijden nog wat stroef begon, kwam ik steeds beter in de wedstrijd en uiteindelijk won ik alle wedstrijden in mijn poule wat er voor zorgde dat ik als 5e schermster door kon naar het tableau van 64 de volgende dag.

De volgende dag werd het vroeg opstaan (6 uur) en tijdens de warming up voelde ik dat en de wedstrijden van zaterdag toch wel een beetje in mijn benen....De eerste partij op het tableau van 64 liep nog niet perfect maar toch won ik met duidelijke cijfers van een jonge Italiaanse schermster. Wél wist ik dat ik voor de volgende rondes scherper moest zijn. En dat was ik: bij de 32 won ik van nog een andere jonge Italiaanse die daarvoor een ´´angstgegner´´ van mij had uitgeschakeld met 15-2! Zó, toen voelde ik me er klaar voor...

Op het tableau van de beste 16 ontmoette ik Dilala Hatuel uit Israel. Zij is heel klein en lastig te raken. Ik kwam daardoor aanvankelijk ook achter te staan en vocht eigenlijk de hele partij tegen een gat van 3 punten aan. Maar gedurende de 9 minuten speeltijd kwam ik steeds beter in de wedstrijd en het lukte me haar steeds meer onder druk te zetten. Ze werd daar onzeker van en maakte fouten en 20 seconden voor het einde was het gat toen eindelijk gedicht! Ik was wel even buiten adem van deze krachtinspanning dus tot het einde van de reguliere speeltijd gebeurde toen niet meer zo veel. We gingen dus de sudden death in.... Dat is natuurlijk altijd spannend, maar nu nog extra vanwege de Olympische norm die bij een kwart finale binnen zou zijn. Ik durfde daarom niet heel hard door te drukken en besloot de volle minuut van de sudden death te gebruiken om eerst een beetje de zenuwen uit mijn lichaam te voelen gaan. Maar dat liep anders. Blijkbaar had zij zich voorgenomen de beslissing meteen te forceren. En dát was lekker voor mij, want ik pareerde haar verkeerd getimde aanval makkelijk af, reposteerde en stond pardoes in de kwartfinales!!

Ein-de-lijk had ik dan eens de Nederlandse norm voor de Spelen gahaald.....de afgelopen Olympische cycli liep dat steeds mis. Al eerder voldeed ik aan de norm van het IOC maar voor het NOC was het tot nu toe steeds niet genoeg geweest. Nu dus wel. Ik was zó opgelucht, maar wist: nu moet ik doordrukken en gáán voor die podiumplaatsen!

Voor een plek in de halve finale ontmoette ik de Amerikaanse Emily Cross. Ik had nog nooit tegen haar geschermd, maar samen met mijn trainer had ik wel haar spel geanalyseerd dus ik wist van te voren aardig hoe ik de wedstrijd in zou gaan. Dat spelconcept bleek te werken: ik heb eigenlijk de hele partij gedomineerd en nooit minder dan 2 punten voorgestaan. Dit heb ik vast weten te houden tot het eind en toen had ik de ´kers´ op de taart ook binnen: een medaille!

De halve- en hele finale werden geschermd in een museum, waar geen ruimte voor warming up was, maar wel een mooie zaal met sjieke ambiance. Ik begon de partij tegen de Chinese Lei Zhang desalniettemin scherp, maar zag haar daarna langszij komen. Wéér moest ik dus alle zeilen bij zetten en een gaatje dichten. Alhoewel ik ondertussen behoorlijk moe was ging ik er 100% voor. 2 keer had ik de aansluittreffer binnen bereik, maar beide keren besloot de scheidsrechter precies op dát moment tegen mij....dat bleek te veel, een derde keer ophalen zat er niet meer in. Ik verloor de partij op tijd en ondanks de teleurstelling over de twee belangrijke fouten van de scheidsrechter moest ik natuurlijk met name heel blij zijn.

De Olympische Spelen zijn weer een flinke stap dichterbij, A-status ligt in het verschiet en ik steek ondertussen vast heel voorzichtig een beetje mijn tong uit naar de concurrentie uit het buitenland. Want ook op de wereldranglijst ben ik natuurlijk een stuk vooruit gegaan.

Maar ja, inmiddels is het dinsdag en over een paar dagen wacht weer een zware dobber voor ons allemaal in Gdansk. Daar begint het weer bij de voorrondes dus ik stap bij deze van mijn wolkje af en richt me volledig op dat wat dan komt.

26 februari 2008