VERSLAG WK 2003 HAVANNA

Na de afrondingen van alle stages en trainingen was het dan zover: Op 2 oktober vertrokken we naar Havanna. Het begon niet best met een staking van de catering in Parijs (vlieg NOOIT over Parijs!!) en dus een 10-urige vlucht met zeer karige maaltijden… Bij aankomst in Havanna zijn we meteen naar het restaurant gegaan, maar ook dat was een deceptie. Hier was weliswaar eten, maar de kwaliteit was zéér onder de maat… Nou ja, na die vlucht smaakte het nog wel.

De volgende dag was ik lekker vrij van trainen. We hingen wat ik het zwembad, verkenden de wedstrijdlokatie en gingen "losjoggen" om de vermoeidheid van het vliegen uit het lijf te lopen.
Ik was supergemotiveerd en voelde me goed! In Havanna voel ik me sowieso altijd goed. Van de afgelopen 5 keer dat ik in Havanna aan de wereldbeker meedeed heb ik nooit slechter gepresteerd dan de kwart-finale en de laatste keer was ik tweede! Dat deed het vertrouwen natuurlijk goed! Bij het bezichtigen van de zaal kreeg ik al kriebels en samen met mijn trainer ben ik vast gaan voorproeven op de pistes waar vanaf de beste 32 wordt geschermd.

4 oktober: De allerlaatste training werd afgewerkt. Een kort maar scherp privélesje en dat was het dan. Ik was gretig en had er zin in!!
Het hotel en het eten werden er na drie dagen niet beter op: Het beste menu dat er was, was kip met rijst, maar als je pech had was het op, of de borden waren op of allebei… Af en toe leek het wel crisistijd: als er een voorraad eten kwam stoof iedereen erop af en als je even niet had opgelet was je te laat!

5 oktober: De eerste wedstrijddag van het WK: Damesfloret en Herendegen beten de spits af. Ik ging kijken bij onze mannen en wilde met mijn sparringsmaatje uit Denemarken opwarmen, maar de organisatie was erg "Cubaans" dus het liep allemaal uit, waardoor zij pas om 17.00 begonnen (in plaats van 14.00). Toen was ik alweer lekker in mijn hotelletje aan het rusten. Deze dag werden dus voorrondes geschermd en de eerste eliminatieronden. De beste 16 van de wereldranglijst (waaronder ik) zijn vrijgesteld van deze eliminaties en stappen pas in bij de beste 64 op de tweede wedstrijddag. Onze heren deden het wisselend goed, maar Siebren was sterk en kwalificeerde zich voor de beste 64. We spraken af dat we de volgende dag allebei zouden gaan toeslaan…

Er was een hoop heibel want de hele Russische ploeg was nog niet gearriveerd. (Zij zaten vast in Parijs: reis NOOIT via Parijs) en regelementair moesten ze nu van de deelnemerslijst worden geschrapt. René Roch, de voorzitter van de F.I.E vond echter dat hij het recht had de regels ter zijde te schuiven en wilde ze laten meedoen. De geplaatste schermsters Youcheva en Boiko zouden als nummers 17 en 18 (en bij de heren Kolobkov als nummer 17) alsnog aan het tableau van de eerste 64 worden toegevoegd. Na veelvuldig protest van alle landen werd dit teruggedraaid en het wk zou plaats gaan vinden zonder de russische concurrentie (goed voor mij!!) Het was belachelijk dat Roch voor al deze commotie kon zorgen: Je kunt niet ineens 17 of 18 schermers vrijstellen, dat is competitievervalsing. Bovendien is de regel over aanwezigheid ook niet voor niets van kracht. Het was een pure politieke stunt van Roch om zijn presidentschap met Russische stemmen te verzekeren…

6 oktober: Eindelijk was het "D-day"… We hadden al de dag ervoor gezien tegen wie ik moest uitkomen en ik was er klaar voor.
Toen kwam weer een verrassing: Op de ochtend van de tweede dag van het toernooi had Roch alsnog voor elkaar gekregen dat de Russinnen meededen (Kolobkov bleef uitgesloten)… Ze werden op hun eigen plaatsen aan het tableau toegevoegd, we hadden nu 18 geplaatste schermsters en het tableau werd gewijzigd. Er viel nu niets meer te protesteren en ik moest me op de wedstrijd focussen.

De eerste match was tegen een Moldavische. Ik ken haar als een schermster die al lang meeloopt. Ze kon lastig zijn, want ze is een "renner" die je weinig ruimte laat en op kamikaze-achtige manier aanvalt. Ik was dus op mijn hoede, troefde haar op alle vlakken af en won uiteindelijk makkelijk met 15-6. Ik was erg soeverein, wat natuurlijk goed was, maar de keerzijde was dat ik erg relaxed schermde en zelfs een beetje aan het "spelen" was. Ik was daar wel een beetje ontevreden over. Op een wedstrijd behoor je alleen te "killen" en niet met truukjes bezig te zijn. Tenminste dat is mijn stijl van wedstrijdschermen. Bij de 32 trof ik Erinn Smart uit Amerika. Zij heeft in haar loopbaan al wel wat medailles gehaald maar geldt zeker niet als al te sterk. Zij zou dus gewoon "netjes" moeten worden verslagen. De partij verliep stroef. Ik had meteen aan het begin afstand van haar moeten nemen, maar in plaats daarvan kwam ik achter te staan en moest voortdurend de score gelijktrekken. Ik maakte me vooralsnog niet echt zorgen, want ik bleef me beter voelen, maar de score drukte dit niet uit. Uiteindelijk stond ik 25 seconden voor tijdsafloop achter met 9-5 en werd het hoogste tijd wat te gaan ondernemen. Ik wist het 5 seconden voor tijd tot 9-9 te brengen, waardoor we in de sudden death belandden. Sudden death is een gok. Het maakt niet echt uit wie beter is, iedereen kan scoren. Smart maakte een goede aanval, waarbij ze mij met een vertraagde start op het verkeerde been zette… Ik lag er uit…

Ongelofelijk… verschrikkelijk! Ik had me zo goed gevoeld en nu gebeurde dit! Eén punt en nu (nog) geen Olympische nominatie en geen wk-medaille. Maar gedane zaken nemen geen keer en het enige wat mij restte was nagaan waar het mis was gegaan en hier lering uit trekken.

Inmiddels hebben Arvid en ik geconcludeerd dat ik wedstrijdritme en hierdoor felheid miste. Ik was weliswaar super in vorm, maar stond op het moment suprème ook meer te trainen dan te "killen"… Dood en doodzonde. Vanaf november zal ik dus veel wedstrijden gaan draaien, grote en kleine, zodat ik in januari gretig aan de start van het nieuwe wereldbekerseizoen sta. Ik ga ze terugpakken en "killen"!

7 oktober: Meerdere katers rijker kwam ik nog even naar de zaal om mijn trainingsmaatjes (het herenfloretteam) te steunen. De KNAS wilde een langer verblijf echter niet bekostigen, dus ik kon ze niet tot het einde en ook niet bij de teamontmoetingen steunen. Dit vond ik erg jammer, want je bent toch een team en ik vind dat je dus samen het gehele wk moet kunnen meemaken. Dat komt ook de prestatie ten goede.

Onderussen zijn we een week verder. Ik ben druk bezig het wk helemaal achter me te laten en de voorbereidingen voor het nieuwe seizoen zijn in volle gang. Het jaar 2004 moet het mijne gaan worden!!